اصرار والدین برای برترین بودن
معیارهایی که والدین برای کودک‌شان درنظر می‌گیرند، غالبا فراتر از توان واقعی او است، طبیعی است که کودک دچار نوعی احساس سرخوردگی می‌شود.
به گزارش کودک پرس ، آرزوی هر پدر و مادری است که فرزندشان در زمینه‌های مختلف به موفقیت برسد و مایه مباهات و افتخار خانواده شود. بسیاری از والدین در این راه از هیچ کوششی دریغ نمی‌کنند و گاهی به صورت افراطی در تلاش‌اند تا او در زمینه‌های مختلف «بهترین» باشد.
اصرار والدین برای بهترین‌بودن، اول‌شدن، ممتاز بودن و…، همیشه نتیجه دلخواه و مورد انتظار آن‌ها را برآورده نمی کند. این که دائما بدون توجه به استعدادها و توانایی‌های واقعی فرزندمان از او بخواهیم در زمینه‌های مختلف بهترین باشد، یکی از مهم‌ترین عوامل برای نابودی اعتماد به نفس و آسیب پذیری شخصیت وی شناخته شده است.
از آنجا که معیارهایی که والدین برای کودک‌شان درنظر می‌گیرند، غالبا فراتر از توان واقعی او است، طبیعی است که کودک در راه رسیدن به هدف تعیین شده ازسوی والدین، نتیجه مورد انتظار را به‌دست نمی‌آورد و دچار نوعی احساس سرخوردگی می‌شود.
درصورتی‌که برای غلبه بر این خودپنداری، بر تلاشش بیفزاید و باز نتیجه مطلوب و ایده‌آل به‌دست نیاید، دچار اضطراب عمیق می‌شود. تکرار این مسئله می‌تواند بخش زیادی از اعتمادبه‌نفس کودک را به‌طرز عجیبی تخریب کند.
کودک در راه رسیدن به هدف مورد انتظار والدین همه توجهش به رسیدن به نقطه مطلوب و «بهترین‌بودن» است؛ به‌همین‌دلیل هرگز احساس رضایت فردی و رشد گام‌به‌گام را در وجود خودش حس نمی‌کند. بنا به گفته صادقلو، چنین کودکی هرگز متوجه نمی‌شود چه میزان تلاش برای رسیدن به موفقیت نیاز است؛ چون میزان تلاش او را بلندپروازی‌ها و کمال‌طلبی‌های والدینش تعیین می‌کنند.
متأسفانه بسیاری از تلاش‌های والدین برای تربیت و ارتقاء مهارت‌های فرزندان‌شان در دنیای امروز، حاصل چشم و هم چشمی والدین و رقابت برای فخرفروشی ازطریق موفقیت فرزندان‌شان است؛ به‌همین‌دلیل والدین بدون استعدادیابی و استعداد سنجی و صرفا به این منظور که از قافله فخرفروشان جا نمانند، فرزندشان را وادار به فراگیری مهارت‌ها و هنرهایی می‌کنند که هیچ تناسبی با علاقه، استعداد و توان فرزندشان ندارد.
جو حاکم بر جامعه و خانواده گاهی حکم می‌کند کودک راهی کلاس زبان شود، گاهی تب موسیقی بالا می‌گیرد، گاهی نقاشی مد می‌شود، بعضی‌وقت‌ها فراگیری علم نجوم نشانه فرهیختگی و پرستیژ می‌شود و در این میان فرزندان باید بازیگر نمایشی شوند که والدین‌شان به راه انداخته‌اند!
والدین آگاه باید با استعدادیابی و استعداد سنجی فرزندشان، وی را در مسیری قرار دهند که ضمن یادگیری و پرورش استعداد، از آموخته‌هایش لذت برده و احساس نشاط کند. برای این منظور روان‌شناسان و مشاوران خانواده می‌توانند نقش راهنما داشته باشند.
ارسال دیدگاه