يکي از ابزارهاي تربيتي كه مـيتواند مـا را در نهادينه كردن عفاف و حجاب در فـرزندان ياري كند، محبت است كه اثر آن بر روي فرد تربيت شونده عميق و دراز مدت ميباشد. در اين مدت، والدين ميتوانند نـظريات تـربيتي خود را به فرزند القا كنند و تـغيير رفـتار را در آنان مـشاهده نـمايد.
به گزارش کودک پرس انسان از اُنس اشتقاق يافته و به انس و محبت سـخت نـيازمند اسـت؛ زيرا نه تنها نـياز طـبيعي او تأمين ميگردد، بلكه مـهمترين عـامل سلامت روح او نيز به شمار ميآيد و فقدان آن موجب ناهنجاريهاي رواني است. بنابراين، تعليم و تـربيت مـبتني بر محبت سازنده، موفق و تأثيرگذار خـواهد بـود.
يکي از ابزارهاي تربيتي كه مـيتواند مـا را در نهادينه كردن عفاف و حجاب در فـرزندان ياري كند، محبت است كه اثر آن بر روي فرد تربيت شونده عميق و دراز مدت ميباشد. در اين مدت، والدين ميتوانند نـظريات تـربيتي خود را به فرزند القا كنند و تـغيير رفـتار را در آنان مـشاهده نـمايد.
در دين اسلام، محبت اسـاس و ركن جذب و هدايت است. اديان الهي از محبت، به دلها رسوخ كرده و راسخ ميمانند. از مهمترين و مؤثرترين روشهاي پيامـبر اكرم (ص) اسـتفاده از اين روش بـوده است؛ زيرا با اين روش، هم براي افراد جاذبه ايجـاد مـيكرد و هـم انـگيزه آن ها را افـزايش ميداد. اگر پيامبر اكرم (ص) اين روش را پي نميگرفت، اعراب باديهنشين بهگردش جمع نميشدند تا به تربيت و فرهنگ دين پناه آورند. حضرت علي (ع) درباره اهميت و تأثير اين روش ميفرمايد: «دوستي ورزيدن، نيمي از خرد اسـت». و در جاي ديگر ميفرمايد: «دوستي ورزيدن پيوند با مردم را فراهم ميآورد»
نيروي محبت از نظر تربيتي، نيروي عظيم و كارساز است و بهترين تربيت، آن است كه بدين روش تحقق يابد؛ زيرا محبت با فطرت و سرشت آدمي سازگاري زيادي دارد و پذيرشـ، درونـي و بدون هيچ تحميلي است. ضرورت و اهميت بهكارگيري روش محبت از اينروست كه محبت، اطاعتآور است و سبب همساني و همراهي فرزند با والدين و مربي ميشود. از حضرت علي (ع) نقل شده است كه: «از رسول خدا (ص) دربـاره روش و سـنت آن حضرت پرسيدم، فرمود: محبت، بنياد و اساس (روش و سنت) من است».
ميان محبت و اطاعت رابطهاي قوي وجود دارد؛ بـا ظـهور محبت همرنگي و اطاعت پيدا مـيشود. مـحبت هر كسي كه در دل آدمي بنشيند، مطيع و پيرو او ميشود و از خواست او سرپيچي نميكند. تا جايي كه گفتهاند: «اَلْاِنْسانُ عَبْيدُ الاِحْسانِ» احسان و اظهار دوستي، ميتواند بشر را تا مرز بندگي پيش ببرد و اين نتيجه طبيعي محبتورزي نسبت به انـساني اسـت كه فطرت بشري خويش را از دست نداده باشد.
اگر والدين و مربيان بين كودكان و نوجوانان رابطهاي همراه با مهر و محبت برقرار كنند، بين خود و كودک، حوزهاي عاطفي ايجاد خواهند كرد كه توجه كودک جلب ميشود. در اين هنگام در بـرابر دسـتورها و راهنماييها پاسـخهاي مثبتي از خود نشان ميدهد و در صورت دوام اين رابطه آموزههاي ديني (حجاب و عفاف) در كودک و نوجوان به صورت ارزش درميآيد و در او نهادينه ميشود. تأثير محبت و مهرورزي و احسان، معجزهآسا است، به گونهاي كه افـزون بـر انـسان، بر حيوانات نيز تأثير گذار است.
احساسات عاطفي و اخلاقي از اصول مهمي است كه بايد بين كودک و پدر و مادر يا بزرگسال وجود داشته باشد؛ زيرا هريک نقش مهمي در سازندگي شخصيت كودك دارند و اگر اين اصول بر پايه درستي در محيط خانواده استوار نباشد، بـدون ترديد ناهنجاري در رفتار و اخلاق كودك بوجود ميآيد.
كودک داراي شخصيت مستقلي است. او نبايد به طور آشكار و جابرانه تحت فرمان قرار گيرد. پدر و مادر بايد با او مانند دوست و موافق باشند و يا لااقـل نـبايد بداند كه تحت فرمان قرار گرفته است و بايستي فرمان او را بپذيرد. فرزندان نبايد فكر كنند كه پدران و مادران به آنان دستور ميدهند. فرمان، اگر دوستانه باشد، كودكان با والدينشان دوست ميشوند. در واقع محبت، نياز مـستمر و هـميشگي كودک است و همواره بايد كودك را با محبت كردن، همراه خود كرد.
بر اين اساس، ميتوان گفت نگرش مثبت فرزندان به مذهب و امور ديني، ريشه در مهرورزي و محبت والدين دارد. آنان ميتوانند محيطي آكنده از مهر و محبت بر پاکـنند و در ذهـن كودک تجربه خوشايندي از عفاف و حجاب ايجاد نمايند. محبتورزي نيز شرايطي دارد كه به برخي از آن ها اشاره ميکنيم:
الف) محبت به كودک بايد راستين باشد.
ب) محبت را بايد از دل به زبان آورد تا فرزند آن را لمس كند. ممكن اسـت پدر و مـادري فـرزند خود را دوست داشته باشند، ولي اظـهار نـكنند. اين مـحبت تأثير چنداني ندارد.
ج) محبت به فرزندان بايد يكسان و عادلانه باشد.
د) محبت نبايد مانع امر و نهي گردد.
هـ) محبت به كودك بايد مـعقول و بـه انـدازه صورت گيرد.
منبع:فرزند پرتال
ارسال نظر