غذای فاسد روح

به گزارش کودک پرس ،روح هم بیمار و آلوده مى شود، همچون جسم. رنج بدن، از غذاى فاسد است و عذاب جان از گناهان. اگر «پرهیز»، شـایسته و لازم است، از آنچه زیـان و خـطر بیشتر و جانکاه تر دارد، ضرورى تر است. رنج محدود و گذرا کجا و عذاب سخت و جـاوید کجا؟!
گناه، دل را مى آلاید، جان را تیره مى سازد، شیطان را بر انسان مسلط مى کند، موجب نارضایى خدا و رسول است، پرونده اعمال را سیاه مى سازد، مایه رسوایى مى شود و ده ها فرجام زشت دیگر، که از آثار «معصیت» است.

آیا مایه شگفتى نیست که انسان از «آزار طعام» پرهیز و پروا داشته باشد، اما از «عقوبت عصیان» نترسد؟! زیان گناه، بسیار بیشتر از مفسده غذاى فاسد است، پس چرا بى پروایى و ناپرهیزى؟…

گناه به معناى سرپیچى از امر مولا و خطا و لغزش مى‏ باشد. انسان گناهکار به جاى اطاعت از عقل، از تمایلات نفسانی و غضب تبعیّت مى‏ کند و در این صورت ممکن است هر گناهى را مرتکب شود و در این صورت به خود خیانت کرده است. گناه دام شیطان است که درون آن آتش و بیرون آن همراه لذت و شهوت زودگذر است و شخص غافل به طمع آن دچار عذاب الهى مى‏ شود.

گناه داراى آثار سوء فردى و اجتماعى است، آثار فردى از قبیل: تیره شدن و قساوت قلب و محروم شدن از معارف و اسرار الهى، قرار گرفتن قلب به عنوان جایگاه و منزل شیطان، حجاب شدن گناه از معرفت نفس و پروردگارش، از دست دادن درک لذت مناجات و قبولى عبادات و انکار قیامت و ثواب و پاداش آخرت مى‏ باشد. آثار اجتماعى گناه، انحطاط و به عقب برگشتن جامعه است، حتى اگر جامعه ‏اى به ظاهر پیشرفته دچار انحرافات اخلاقى شوند، جهت ارزش ‏هاى انسانى و اخلاقى رو به انحطاط و زوال هستند.

بزرگان دین، جهل و غفلت را دو منشأ اساسى در ارتکاب گناه بر شمرده ‏اند مهم ترین سلاح دشمن و اوّلین راه نفوذ او در انسان غافل کردن است. جهل نیز سرچشمه‏ى فساد است، جهل به ارزش‏ هاى وجودى انسان، جهل به آثار ارزنده ی پاکدامنى و عفت، جهل به عواقب گناه و… .

چند راه نجات را مى‏ توان ذکر کرد:

۱. توبه و استغفار: توبه که به معناى رجوع به پروردگار همراه با قصد ترک گناه است، داراى مراتبى مى‏ باشد.

۲. یادآورى گناه.

۳. یاد خدا.

۴. اراده انسان.

منبع:فرزند پرتال