تلاش برای روزی بدون کودک کار

افزایش هر روز ه کودکان کار، نشانه آن است که ما در انجام مسئولیت خود به طور خاص برای کودکان و به طور عام برای شهروندان جامعه، موفق نبوده ایم و هنوز کودکان بسیاری به جای آن که به کلاس های درس بروند، به علت فقر و مشکلات اقتصادی خانواده، با اجبار و با خستگی، به کارهایی تن می دهند که هیچ علاقه ای به انجام آن ندارند.

هنوز کودکان بسیاری هستند که اگر هم به مدرسه می روند، پیش از رسیدن به سن قانونی کار، با تعطیل شدن کلاس درس، به اجبار شرایط خود، وارد بازار کار می شوند و به کارهایی دست می زنند که شادی و سلامت روح و جسم آنها را دچار مشکل می کند و مانع رشد طبیعی، اجتماعی آن‌ها می‌شود.

سازمان بین‌المللی کار از سال ۲۰۰۲، با هدف جلب توجه جهانی به پدیده کودکان کار، دوازدهم ژوئن را به نام روز جهانی منع کار کودک نامگذاری کرده است که برای مسئولان دولتی، جامعه مدنی و سازمان های مردم نهاد کار کردن کودکان را به عنوان یک معضل برجسته کند تا با همفکری یکدیگر، به آنها کمک کنند.

22 خرداد برابر با ۱۲ ژوئن روز جهانی منع کار کودک است. زیرا کودکانی که از رنج کار اجباری آزاد هستند، می‌توانند حقوق خود را در آموزش، اوقات فراغت و رشد سالم به دست آورند و بنیان توسعه اجتماعی و اقتصادی گسترده جامعه و تحقق حقوق بشر را فراهم کنند.

یکی از اهداف نامگذاری این روز، دستیابی به یکی از اهداف توسعه پایدار است و به طور ویژه، جامعه جهانی را فرا می خواند که «اقدام های فوری و موثری را برای ریشه‌کن کردن کار اجباری، پایان دادن به بردگی‌های مدرن و قاچاق انسان و هم چنین برای قدغن کردن و از بین بردن انواع کار کودکان، از جمله استخدام و استفاده از سربازان کودک، اقدام فوری و موثری شکل بگیرد به طوری که سال ۲۰۲۵  پایان همه اشکال کار کودکان  باشد».

بنابراین برای دفاع از حقوق کودکان این سرزمین نیاز داریم که در تقویم ملی کشورمان روزی برای کودکان کار ثبت شود و در این روز با صدای بلند به همه یادآوری و کمک کنیم تا همه کودکان، کودکی کنند.

باید روزی در تقویم ملی ما باشد تا یاد بگیریم که نسبت به کودکان کار و شرایط آنها بی تفاوت نباشیم و تلاش کنیم برای توجه به کودکی از دست رفته کودکانی که کودکی نمی کنند و بزرگ می شوند و برای رسیدن به روزی بدون کودکان کار و تحقق حقوق آنها، مشارکت تمام سازمان های دولتی و غیردولتی امری ضروری است./ یادداشت از سید جلال جلیلی نوش آبادی